سرانجام بیستم تیرماه عباس کیارستمی با حضور دوستان و علاقه مندانش، به خاک سپرده شد. کیارستمی ما خوابیده در تابوت چوبی اش مجبورمان کرد باور کنیم که واقعا و واقعا تمام شد. دیگر او هرگز فیلمی نخواهد ساخت. هرگز در هیچ جشنواره ای فیلم تازه ای از او نخواهیم دید. وگرنه ما که عادت داشتیم. به حسرت دیدن او و فیلم هایش در جشنواره عادت داشتیم. عباس کیارستمی این بار هم با عادت های ما در افتاد، اما این بار دیگر به قیمت جانش. او با عادت ما به ندیدنش درافتاد و جنازه اش را روی دست مان گذاشت. ما هم مگر چه کاری از دست مان برمی آمد؟ مگر همیشه چه کاری از دست ما برآمده؟ دست ما درد نکند که خوب سوگواری کردیم. زیاد نبودیم، اما خوب سوگواری کردیم.