آستان مقدس بقیع همواره از دید ایرانیانی که زیارتگاه های امامان و حتی امامزادگان را در ایران با عظمت و شکوه دیده بودند، غربت خاصی دارد و همگی در یادداشت های خود به این موضوع اشاره کرده اند. یکی از زایران ایرانی دوره قاجار درباره زیارت بقیع می نویسد: «امان! امان! از جور مخالفان. چه بقیعی؟ چه امانی؟ معنی غربت، بقیع است. امام و صدیقه طاهره در یک گنبد هستند. گنبد نقاشی و سه چهل چراغ هفت کاسه در سه طرف و یک لنترسبز وسط ضریح امام ها آویزان است:.... برای مظلومی این ائمه بسیار گریه کردم» زایری دیگر چنین نوشته است: «هر کس که وارد آن بقعه شود از حقارت بقعه و صندوق مبارک، بی اختیار اشک میریزد.»