روزگاری در شهرهای مرکزی ایران رسم بر این بود که در خشکسالی ها فردی سنگی در قنات می انداخته، چنانچه از برخورد سنگ به سطح آب صدای بم به گوش می رسید، معتقد بودند قنات «نر» است و باید همسری برایش اختیار کنند. یکی از زنان شهر یا روستا را به عقد قنات درمی آوردند تا تن به آب قنات بزند و آب رفته را به جان قنات بازگرداند. در میان اسناد موجود در مناطق مرکزی ایران به گفته کارشناسان حتی عقد نامه هایی وجود دارد که نشان می دهد یکی از زنان روستا به عقد قنات آن روستا در آمده است. عروسی قنات که آیینی بسیار نزدیک به آیین های باران خواهی است، از رسومی است که در کنار یکی از شاهکارهای معماری کویر شکل گرفته است. شاهکاری که از دیروز و در جریان اجلاس میراث جهانی یونسکو نامش جهانی شد.