زمانی که سعدی بنی آدم را اعضای یک پیکر دانست که با درد یکی، سایر اعضا به درد می آیند شاید تنها به یاد امثال مغول و تاتار می افتادیم که از محنت دیگران بی غم بودند و گمان می کردیم تنها اشباح رجالی همچو آنان چنین سنگدل اند ولی روزگار پرفریبی که در آن به سر می بریم برایمان ثابت کرد که تنها سکندر و صدام نیستند که از محنت دیگران بی غمند بلکه شیک پوشانی اهل لفظ قلم و ظاهر الصلاح هستند که اتفاقا ادعای مردم دوستی نیز دارند با هزار ناز و اطوار می توانند هم وبال مردم باشند و هم به خاطر بارگرانشان که بر دوش مردم است منت نیز بگذارند. آنان می توانند مردم را - که ولی نعمتانشان هستند- لشکر قابلمه به دست بنامند. ادعا کنند از جیب مردم باخبرند و برای خدمت به آنان شب و روز نمی شناسند و می تواند اینها همه دروغ باشد.