ترکیه ساعات پرتلاطمی را پشت سر گذاشته و تا حد مقبولی به آرامش رسیده است و پس از این، از کودتای نافرجام ساعات پایانی نیمه ماه جولای به عنوان آزمون دشوار این کشور یاد می شود؛ آزمونی که پیامش این بود که با وجود همه مباحث و اتفاقات این چند سال، ترکیه توانسته در مسیر دموکراسی خواهی موفق گام بردارد. دقیقا به همین دلیل بعید است که در مدت زمان کوتاهی، گروهی دوباره به این فکر بیفتد که بخواهد اهداف خود را با راه هایی غیرسیاسی پیگیری کند.

همچنین واکنش لازم و البته آنی مردم این کشور این پیام را به نظام بین الملل فرستاد که «رجب طیب اردوغان» با وجود اینکه از سوی سیاسیون جهان با قضاوت آن چنانی مواجه می شود، از نظر آنها همچنان رئیس جمهوری قانونی است و حاضر هستند تا برای مطالبات او که به نظرشان در راستای منافع ترکیه است، هر هزینه ای را متحمل شوند. باید اذعان کرد که نوع رفتار رجب طیب اردوغان هم نشان از این داشت که او هراسی از کودتاچیان ندارد و در حالی که هتل محل اقامتش مملو از اسلحه به دستان کودتاگر بود، خودش را به فرودگاه آتاتورک رساند.

نکته مجهولی که در این چند ساعت اخیر به عنوان پرسشی مهم اذهان عمومی را به خود مشغول کرده، آن است که آیا اردوغان بعد از کودتا در تصیمم خود مبنی بر تغییر نظام سیاسی کشورش همچنان اصرار خواهد کرد یا خیر. هیچ کس نمی تواند در شرایط فعلی به این پرسش پاسخی صریح بدهد و باید منتظر ماند و دید که رئیس جمهوری ترکیه چه سیاستی را برای آینده سیاسی خود و البته نوع اداره امور در ترکیه اتخاذ می کند. البته باید این را نیز در نظر داشت که او در فضای فعلی، قطعا از حمایت احزاب سیاسی برخوردار خواهد بود و طبیعی است که در چنین حالتی بتواند با آرامش برنامه های تعیین شده اش را پیش ببرد.

همچنین درباره تبعات کودتای نیمه کاره بر ترکیه نیز باید گفت قانون نانوشته ای در نظام بین الملل این طور حکم می کند که رفتارهای رادیکالی بالطبع هزینه هایی را در پی خواهد داشت که ترکیه هم نمی تواند از این قائده مستثنا باشد. آنکارا در شرایطی به استقبال سال 2017 میلادی می رود که دولت و احزاب و حتی مردم این کشور با بلاتکلیفی و تهدید تکرار خشونت مواجه هستند که به خودی خود باعث بروز رخوت و رکود در همه امور می شود.