وقتی کتاب شریف جامع السعادات از مرحوم ملامهدی نراقی انتشار یافت، آوازة این کتاب، زود در سراسر حوزه های علمیه پیچید و بعد از آن بود که مرحوم نراقی سفری به عتبات عالیات ائمه عراق داشتند. در آن زمان رسم بر آن بود که وقتی عالمی از ایران وارد نجف می شد، علمای نجف برای دیدن و خوش آمدگویی به دیدار او می رفتند و طبیعتا بعد از مدتی هم آن عالم ایرانی برای بازدید و قدردانی و تشکر، خدمت علمای نجف می رسید.

معروف است که مرحوم نراقی وقتی به نجف مشرف شد علمای مطرح به دیدن ایشان رفتند، به جز سید بحرالعلوم! بعد از مدتی مرحوم نراقی برای دیدن سید بحرالعلوم به مجلس درس ایشان می رود، اما سید عنایتی به او نمی کند. باز بعد از آن جناب نراقی به منزل سید بحرالعلوم رفت؛ در حالی که فروتنی و اغماض بیش از حد وی برای اطرافیان او سنگین بود. در آغاز این جلسه نیز با اینکه مرحوم نراقی میهمان سید بحرالعلوم بود، سید عنایت و توجهی به او نمی کند، اما وقتی بزرگواری مرحوم نراقی را می بیند و اینکه شخصیتی چون او در دیدار بر وی پیشی جسته، ناگهان سید از جای برمی خیزد و مرحوم نراقی را در آغوش می کشد و نزدیک خود می نشاند و می گوید: بنده کتاب جامع السعادات شما را مطالعه کرده ام و از جایگاه والای این اثر باخبرم، ولی می خواستم ببینم که صاحب این اثر آیا در میدان عمل هم توفیق چشمگیری دارد و به این مطالب عامل است و یا فقط مطالب را جمع آوری کرده است؟ از این رو هنگامی که شما به نجف آمدید، من به دیدن شما نیامدم و هنگامی که در درس من شرکت کردید، باز من از اکرام و محبت به شما روی برتافتم چون می خواستم بدانم که در قبال این بی مهری ها چه عکس العملی از خود نشان می دهید؟ امروز هم در کمال ناباوری دیدم که چگونه با کرامت نفس و بزرگواری، چیزی از من به دل نگرفته اید و متوجه این واقعیت شدم که شما در مرحلة اول، خودتان به رهنمودهای اخلاقی عمل کرده اید و بعد برای هدایت دیگران به تالیف این کتاب اخلاقی ارزشمند پرداخته اید. بحمدالله من شما را عالمی عامل، مهذب و خودساخته یافتم.