«نه خیلی دور، نه خیلی نزدیک» در سنجش و مقایسه زبانی که در رسانه ها به کار گرفته می شود با آنچه در محاوره های مردمی رایج است و نیز نثری که در متون ادبی و کلاسیک ماندگار شده است، شاید مطلوب نظر برای رسانه ها و مخاطبان آنان رعایت همین دستور العمل باشد. نه آنچنان محاور ه ای و عوامانه که شاخصه های فاخرو سلیس بودن زبان فارسی زدوده شود و نه آنچنان دشوار و پر تکلف و مغلق که کلمات و عبارات سنخیتی با مفاهیمی که درذهن مخاطب است، نداشته باشد. این حد متوسط نگهداشتن در ادبیات رسانه، دستور العمل امروز نیست از همان حدود 180 سال پیش که نخستین شبه رسانه ها و شبه روزنامه ها در جامعه ایرانی ظهور کردند، می بینیم که تلاش اهالی مطبوعات نزدیک شدن تا حد ممکن به زبان مردم کوچه و بازار بود.