هفته نامه سمنان امروز در شماره 21 تیرماه خود که همزمان با روز«عفاف و حجاب» بود در یادداشتی انتقادی از غفلت ها و قصورها در فرهنگ سازی حجاب نوشت: امروز، بیست و یکم تیرماه، سالروز حمله عوامل رضاخان به مسجد گوهرشاد، در حالی فرارسیده است که قاعدتا قرار است مسئولان، در همایش ها و اجتماعات گوناگون از وضعیت نامطلوب حجاب در کشور ناله ها سر دهند و حتی عده ای در راهپیمایی حجاب یا همان «مانور میلیونی زنان محجبه» حضور پیدا کنند و در مقابل قاعدتا قرار است مثل همیشه کسانی باشند که در فضاهای مجازی و حقیقی، علیه حجاب سخن برانند و فتوای جدید آیت الله مکارم را به رخ بکشند! از همین جا به هر دو گروه محترم خسته نباشید عرض می کنیم.

باری؛ تا این روزها این گونه می گذرد این اندوه دیرپا در ما هست که این نوع مواجهه تاسف آور با مساله ای به نام حجاب قرار است تا کی ادامه یابد؟ و این بار این پرسش مشفقانه به آن اندوه متصل شده است که آن مانور براستی قرار است «چه پیامی» را به «چه کسانی» منتقل کند؟

حجت الاسلام والمسلمین بارانی، امام جمعه محترم مهدیشهر به تازگی فرموده اند که حجاب جدی ترین مساله فرهنگی کشور است اما به نظر می رسد مادامی که نمی دانیم معلولی به نام بدحجابی، پای را بر شانه های کدام علل نهاده است، نمی توانیم حجاب را جدی ترین مساله فرهنگی کشور بدانیم... و چه بسا که باید گفت اصلی ترین مساله فرهنگی کشور، ندانم کاری در نحوه مواجهه با مسائل فرهنگی کشور است!

این درست است که بانوان روشنفکر و البته «باکلاس» بدحجاب، که تخصصی کافی در امر به معروف کردن مردان برای «درویش کردن چشم» دارند، بخواهند یا نخواهند، بدانند یا ندانند، به مذاقشان خوش آید یا نیاید، عروسکی برای ارضای شهوت «مردان خیابانی» هستند و در خیابان ها مصرف می شوند؛ این هم درست است که بسیاری از مردان خیابانی، که از قضا قربة الی الله طرفدار آزادی حجاب هستند، بگویند یا نگویند، به زنان به چشم یک کالای جنسی می نگرند، بی آنکه به «خود» آنان توجهی داشته باشند؛ اما چرا دور هم جمع نمی شویم برای اینکه بپرسیم دلیل این همه گرایش به بی حجابی چیست؟ و چگونه می توان این معضل فرهنگی را با یک روش فرهنگی- بدون اسلحه ای بر کمر و ستارگانی بر شانه- مهار کرد؟...