شب آمد. چشم هایم شتابی برای خواب نداشت. روشنایی های شهردرسکوتی هراس آور گم می شد. تن آهنی پل عابریخ بسته بود. کارتن خوابم را درگوشه ای ازپل پهن کردم و بخشی از آن را روی صورتم کشیدم. از گوشه کارتن یواشکی آدم ها را نگاه می کردم. بعضی ها باکنجکاوی لحظه ای به من نگاه می کردند و می رفتند وعده ای دیگر با دیدنم می ترسیدند و تندتر قدم بر می داشتند. از آن بالاآدم ها کوچک تر به نظر می رسیدند اما من هرچه بالاتر می رفتم از تمام آدم های شهر کوچک وکوچک تر می شدم. با دانه های ریز برف و باران به روزهای ابری دانشکده حسابداری رفتم. یاد سال اول افتادم، ترم دوم. واحدهای درسی را روی تابلوی اعلانات زده بودند. در