خداوند در قرآن صبر را به سه دسته تقسیم کرده است: والصابرین فی الباساء والضراء وحین الباس؛ صابران در نداری، ضرر و بیماری و سختی جنگ و جهاد.(بقره، آیه 177)

1. صبر در الباساء: یعنی صبر در بینوایی و نداری و سختی های مالی؛

2. صبر در «الضراء»: بیماری، گرفتاری و مرض ها و ضررهای بدنی و جسمی؛(نگاه کنید: مجمع البیان ذیل آیه)

3. صبر در هنگام «الباس»: یعنی جهاد و پیکار.

امین الاسلام طبرسی می نویسد: واژه «باساء» را گروهی از مفسران، «فقر و تنگدستی» معنا کرده اند و «ضراء» را به مفهوم «بیماری» گرفته اند.

و مقصود از «حین الباس»، هنگامه پیکار است؛ چرا که امیر مومنان (ع) می فرماید: «کنا اذا احمر الباس اتقینا برسول الله فلم یکن احد منا اقرب الی العدو منه؛ وقتی پیکار سخت می شد، ما به پیامبر گرامی (ص) پناه می بردیم؛ و هیچیک از ما نزدیک تر از آن حضرت به دشمن نبود».

که در این فرمایش امیرمومنان(ع)، «باس» به معنای جنگ آمده است.

البته بین فقیر و مسکین فرق است. در کافی از امام صادق (ع) روایت کرده که فرمود: فقیر آن کسی است که کاردش آنچنان به استخوان نرسیده که دست به سوی مردم دراز کند، ولی مسکین بد حال تر از اوست و بائس از هر دو بد حال تر است. (فروع کافی ج 3 ص 501 حدیث 16)