اقدام فوری ما غالبا آن قدر طول می کشد که به جای بیمار، با جسد بیمار روبه رو می شویم و به جای تماشای به موقع یک اثر، با فراموشی آن. امید است که این بار چنین نشود. سال پیش و پیش تر، هرازگاهی و در هر دیداری که از لاهیجان به خانه اش می آمدم، اغلب من را برای ناهار نگه می داشت. آماده شده های دیگر و قطعه های تازه ای از آخرین اثرش را نشانم می داد. این یادداشت، پیشنهادی برای چهلمین روز «نمردن» عباس کیارستمی، دوست بی وفای من است که هیچ وقت فکر نمی کردم قبل از من بمیرد، با آنکه بیش از 12 سال از من جوان تر بود. بس که قبراق و اسطقس او قوی و کاری بود. تقاضایم، نمایش آخرین اثر دیجیتالی اوست؛ فیلمی 24 قطعه