از مواهب فرهنگ سهراب کشی و ادیپ است که جامعه ای، یا پیش از خود را انکار می کند یا پس از خود را نقض. رستم ها و شهریارهای گل درشتیم ما امروزه. ما همگی با هم، دست به دست هم می دهیم تا قدرندانستن را به بهترین وجه به جا بیاوریم. چطور وقتی کسی که انسانی بزرگ می خوانیمش زنده است، از او یاد نمی کنیم، به او افتخار نمی کنیم، مدام تقدیرش نمی کنیم و مثل عزیزی که از خونمان باشد، مدام نقل مجلس و قربان صدقه اش نمی کنیم؟ وقتی او را می بینیم، اشک شوق نداریم و البته همه اینها به کنار، اجازه کارکردن را هم از او سلب می کنیم.اما به محض رفتنش صفحه کاملابرمی گردد؛ یک باره؟!