در کوچه پس کوچه های دروازه غار، روی پله ای قدیمی نشسته. توانش به اندازه ای نیست که حتی زیپ کیفش را ببندد. همان طور که سیگار را گوشه لبش می گذارد، می خواهد زیپ را ببندم. بسته کوچکی را از جیب کنار شلوار شش جیبش درمی آورد. پلاستیک محتوی گرد را جلو صورتش می گیرد و می گوید: «خب اینم از دوای امروز...». بعد سرنگ نو را از بسته اش خارج می کند و پشت به من کارش را می کند. نامش آذر است. 34ساله، می گوید هشت سال است کارتن خوابی می کند. تا همین 10 ماه پیش شیشه می کشیده، اما حالاهمه چیز را امتحان می کند. دلیلش هم ساده است: «خب می دونی چیه؟ بستگی داره به ساقیت! و جیب