قبل از برقراری رژیم مشروطیت در ایران، امور دارایی کشور با وضع به خصوصی که در دنیا بی سابقه بود، اداره می شد. در دوران سلاطین قاجار، هنگام جمع آوری درآمد های دولتی و تامین وجه برای مخارج ضروری کشور، از اصل عدم تمرکز پیروی می شد. به این ترتیب که هر استان و شهرستان، واحد مستقلی تشکیل می داد که در مرکز برای آن دستورالعملی (بودجه جمع و خرج)، توسط مستوفی مربوطه تهیه می شد و پس از آنکه این دستورالعمل از تصویب مقامات دولتی و توشیح مقام سلطنت می گذشت، برای اجرا به فرماندار و فرمانده هر محل ابلاغ می شد. همچنین در پاره ای از مالیات های معمولی محلی، برآوردهای سنواتی منظور و مخارج هر استان و شهرستان نیز