فرهنگ پژوهان، «کرمانشاه» را هندوستان ایران می دانند. لقبی که به چند سبب بر این خطه اطلاق می شود؛ اینجا یک منطقه چهار فصل است. اگر در یک زمان واحد، در شمال آن، می توان اقلیم سردسیری را تجربه کرد اما در جنوبش، با هوای گرم مواجه می شویم. از سوی دیگر، سلسله میراث فرهنگی از دوره باستان و دوره تاریخی در پیش و پس از اسلام در کرمانشاه وجود دارد. در این منطقه، اکثر جمعیت، دارای ادیان و مذاهب وآداب و رسوم متفاوتی هستند که همگی نشان از آیین های روزگار کهن دارد. درباره خطه کرمانشاه باید دانست که کلیمی، مسیحی اعم از کاتولیک و پروتستان، زرتشتی و اهل حق زیست می کردند و می کنند. همزیستی مسالمت آمیز اقوام و ادیان در طول هزاره ها، نشان از آزادی و آزادگی در میان مردم آن دارد که همیشه از مرزهای مام میهن، پاسداری و پاسبانی کرده اند. به کرمانشاه اما «گهواره تمدن» هم صفت می دهند. چه، آثارنخستین شهرنشینی در فلات ایران را می توان در کرمانشاه یافت که نمودار اجتماعات انسانی است. حتی در دوره معاصر هم، در روزگار مشروطه، کرمانشاه پس از تهران و تبریز و پیش از اصفهان و گیلان، پرچمدار مبارزه علیه استبداد بوده است. اما افسوس که اراده ای برای معرفی هرچه بیشتر آن به جهانیان وجود ندارد. پس از بیستون، کوشیدیم طاق بستان را هم به ثبت جهانی در یونسکو برسانیم اما باید زمینه ها فراهم شود. این در حالی است که ردپای کرمانشاه در آثار سفرنامه مستشرقان غربی که از دوره صفویه به بعد که از شاهراه بغداد گذشته اند قابل ردیابی است. ما زادگان کرمانشاه اما مهری عمیق به زادگاه خود داریم و تمام وجودمان به این خاک بسته و وابسته است.