در این ایران دیرپا بوده اند بسا کسا که تعین و تمکنی خاص داشته اند و بوده اند از میان شان شماری که مال، صرف گردآوردن کار کرده اند، نه کار، که کارستان های اهل فضل و هنر. اما نادرند نمونه هایی که مجموع شان را ورق گردانی ایام پریشان نساخته و میراث شان به تفاریق از دست نرفته باشد. هزار نکته در این کار و بار دلداری است. از چندی مجموعه و چگونگی اش، از قصد و نیت بانی اش، از سر و سامان اش و از امین و حافظ اش.... اینجا است که جمع و صورت و معنی دیریاب است و انگشت شمار. اینجا است که در این ایران دیرپا نمونه هایی اندک برای برشمردن یافت می شود. حاج حسین آقا ملک می خواست چنین کند و چنین کرد. همت، معطوف کمال کرد و مال، صرف فراهم آوردن گنجینه ای از مفاخر و معالی دیروز؛ سرمایه ای برای فردا. از این رو بنای عهد قدیم استوار کرد و حتی نقشی دیگر زد. فکر نو با فرهنگ کهن درآمیخت و برای این میراث، سازمان و سامان بنیان نهاد. آنچه آمد عجب است و عجب تر به وفاق آمدن گردش لیل و نهار، زیرا کم نبوده اند موقوفاتی که به قول حاج حسین آقا به مرور دهور، نام شان دیگرگون شده یا چندان فرتوت شده اند که نشانی از آن بر جای نمانده. اما قصه هزار ساله آستان قدس گواه است که شاهد روشنش توسعه تحسین انگیز موقوفات است. کتابخانه و موزه ملی ملک، نخستین موزه وقفی- خصوصی و یکی از مهم ترین گنج خانه های کتاب های خطی است. هر که دستی بر قلم و هستی از الم دارد به ذوق جان درمی یابد حاصل آن نیکی و سپردنش به سایه سار ولایت چگونه دور از گزند ماه و سال، به کام ایران و ایرانی برقرار و بر دوام خواهد ماند.