ترس از جدا شدن از تلفن همراه «نوموفوبیا» نام داردکه متاسفانه روز به روز در حال افزایش است.

نوموفوبیا نوعی اختلال است که فرد به موجب آن از گم کردن، تمام شدن اعتبار، اتمام باطری تلفن همراه و نبودن نت شبکه هراس وسواسی دارد و زمانی که بنا به عللی نمی تواند از تلفن همراهش استفاده کند، عصبی می شود، استرس می گیرد و عرق سرد روی پیشانی اش می نشیند.

چنین اشخاصی به شدت تمایل دارند که تلفن همراهشان همیشه روشن باشد و حتی در مکان هایی مانند بیمارستان و کتابخانه نیز تنها به بی صدا کردن (سایلنت) اکتفا می کنند، چون با خاموش کردن تلفن همراهشان دچار دستپاچگی و کلافگی می شوند.

راه های درمان متعددی برای این بیماری مدرن وجود دارد و در همه این راه ها سعی می شود که فرد به آرامش ذهنی سوق پیدا کند. برای مثال می توان در مراحل اولیه درمان از فرد خواست که همیشه یک کارت تلفن همراه خود داشته باشد تا بتواند استرس در دسترس نبودن تلفن همراهش را کم رنگ کند. هم چنین این افراد می توانند لیستی از مخاطبان و شماره تلفن هایشان را تهیه کرده و در کیفشان بگذارند تا در صورت لزوم و گم کردن تلفن همراه بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند.

بهترین راه حل برای شخصی که به نوموفوبیا دچار شده این است که تلفن همراه خود را هر چند روز یک بار در خانه جا بگذارد و زندگی بدون آن را تمرین کند. البته در زندگی امروزی، چنین اقدامی بسیار سخت به نظر می رسد اما باید هر کسی این توانایی را داشته باشد تا بدون تلفن همراه از پس امور روزمره و واجب خود برآید، چون مبتلایان به نوموفوبیا اذعان می کنند بدون موبایلشان احساس سردرگمی کرده و حتی نمی توانند روز خود را آغاز کنند.

بدیهی است که ترک اعتیاد به تلفن همراه با دارو و درمان اماکن پذیر نیست و تنها با تکیه به اراده امکانپذیر است. این درحالی است که اگر کسی نوموفوبیا را ترک نکند روز به روز به این اختلال دامن زده و ممکن است زمانی برسد که درمان آن بسیار مشکل تر از سنین جوانی باشد. این اختلال در زنان شایع تر است.