«تنها چیزی که می دانست این بود که سخت ترین روزها فرا رسیده است. سه ساعتی می شد که کنار آسانسور ایستاده بود. داشت سیگار پنجمش را می کشید و افکار در ذهنش جست و خیز می کردند. چهره ها، نام ها، خاطره ها. زغال سنگ های نارس در دست هایش سنگینی می کرد. پرندگان دریایی سوئدی بالای سرش می چرخیدند. مزارع آفتابگردان. بوی روغن میخک. بوی گرم و شیرین نیتا، وقتی از زمین تنیس می آمد. عرقی که از سر و روی یک بیوه جاری است، چهره ها، نام ها. همین طور چهره ها و نام های مردگان. می توانست از داخل آپارتمان یک صندلی بیاورد، ولی به هرحال اعصابش اجازه نشستن به او نمی داد. تازه نشستن روی صندلی به انتظار آسانسور هم بی تردید