بزرگ ترین آرزوی من در سالروز 76 سالگی محمود دولت آبادی این است که با وجود همه ناملایمتی ها همچنان بنویسد و قلم خود را زمین نگذارد. امیدوارم همان طور که در تمام این سال ها او را دیدیم همچنان تلخی های روزگار را به نحوی در مخلوقات ادبی اش منعکس کند. البته مطمئن هستم که دولت آبادی عزیز، چه ما چنین آرزویی داشته باشیم و چه نداشته باشیم به همین شیوه می نویسد و حتی زندگی می کند.

اتفاقا این مساله یکی از مهم ترین ویژگی های خاص اوست که برخلاف بسیاری از اهالی فرهنگ و هنر تنها به انعکاس مشکلات و دغدغه های روز در آثارش اکتفا نمی کند. او تنها به دنبال خلق اثر نیست و حتی در صحبت ها و رفتارش نیز اعتراض خود را بیان می کند.

او را می توان از جمله نویسندگانی دانست که برج عاج نشین نیستند و در هر شرایطی کنار هموطنان خود هستند. حتی فریادهایی که سرمی دهد هم برای خودش نیست و دغدغه مردم بر هر چیزی برایش ارجحیت دارد.

دولت آبادی آنقدر مهربان است که در تمام روزهایی که همسرم، هوشنگ گلشیری در بیمارستان بستری بود او را تنها نگذاشت. حتی در روزهای نخست درگذشت او هم باز کنار ما بود و بی اغراق در رفاقت سنگ تمام گذاشت.