مدیریت هنری در ایران شاخه ای نوپاست و بیش از آنکه مبتنی بر راهبردی علمی باشد، بر دیدگاهی تجربی بنا شده است. پیش از انقلاب تجربه هایی در عرصه مدیریت هنری شکل گرفت که متاسفانه به دلیل موج مهاجرت ابتدای انقلاب و سوختن خشک و تر با هم، عمده آن تجربیات به مدیران هنری بعد از انقلاب انتقال نیافت و نتیجه آن شد که دوباره همه تلاش کنند چرخ را از نو بسازند و اختراع کنند.

در میان مدیران هنری قبل از انقلاب که یادگارهای مفیدی را از خود بر جای گذاشتند، می توان به زنده یادان علینقی وزیری، روح الله خالقی، پیرنیا، صفوت و استادان هوشنگ ابتهاج و حسین دهلوی و... اشاره کرد.