تفکر یعنی اندیشیدن که نتیجه آن فکر و اندیشه است. تفکر در آیات آفاقی و انفسی انجام می گیرد. ابزارهای آن نیز حواس ظاهری، قلب و عقل در چارچوب برهان است. به این معنا که با ابزارهای حسی در جهان پیرامونی می نگریم و مجموعه اطلاعات را بر اساس فطری که در نهاد ما است یعنی اصل اجتماع نقیضین محال است، تجزیه و تحلیل می کنیم و به نتیجه و نتایجی می رسیم. این فرآیندی که در ما اتفاق می افتد تفکر نامیده می شود.

انسان با تفکر، به یک اصل اساسی بسیار مهم می رسد و آن فقر وجودی انسان است؛ زیرا به این نتیجه قطعی می رسد که خودش درپاره جغرافیایی زمانی و مکانی قرار دارد که نه اولش را می تواند بفهمد و نه آخرش را.