ریشه هر شعر مانایی را باید در ریختار زبانی آن شعر جست وجو کرد. و این مستلزم زیست شهودی شاعر با جهان پیرامون خویش است. این گزاره برای ورود به دنیای شعری شاعری که متعلق به دهه 70 است می تواند یک دستاویز درخور باشد. چراکه از میان انبوه شاعرانی که در دهه 70 به جامعه شعری ایران معرفی شدند تنها تعدادی توانستند به حیات شعری خود ادامه دهند و تا این سال و دهه ای که در آن هستیم همچنان در شعر خود شاعری کنند و غیاب خود را با انتشار کتاب های تازه انکار کنند. از این میان، محمد آشور یکی از آن شاعران است: شاعری که تاکنون با انتشار شش مجموعه شعر توانسته است رد درستی از خود در دفتر شعر امروز ایران بر جای بگذارد.