در کنار همه ویژگی های منحصر به فرد و حیرت انگیز رفتار بسیاری از کنشگران سیاسی جامعه ایران، این خصوصیت، دیگر نوبر است و از همه آزار دهنده تر و زیانبار تر که گاه یک جریان یا گرایش سیاسی به بهانه به چالش گرفتن و تسویه حساب با رقیب خود که اکنون بر مسند مسوولیت است، نه تنها قید همه آداب عرفی و اخلاقی را می زند بلکه حتی تا مرز خودزنی و خانه خرابی و آبروریزی نزد بیگانه نیز پیش می رود، به این امید و دلخوش از اینکه: حال رقیب را بگیرد و جایگاه او را در ذهن و زبان خلایق از سکه بیندازد و اگر بتواند او را از میدان به در کند - ولو بلغ مابلغ (هرچه شد، شد) - حتی اگر هیچ پشمی از نمد این رفتار هیستریک، نصیب کلاه پس معرکه خودش نشود!