در دهه 40 هنگامی که استاد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران بودم، با دانشجویی از گروه زبان فارسی آشنا شدم که نامش مظفر بختیار بود و در یکی از کلاس های درس بنده شرکت می کرد. جوانی بود بسیار مودب که زبان فارسی را با فصاحتی استثنائی صحبت می کرد و می نوشت. به زودی با هم از لحاظ علمی و آموزشی بسیار نزدیک شدیم و او در چند طرح علمی با بنده همکاری می کرد و حتی هنگامی که رساله فارسی سهروردی را برای چاپ آماده می کردم، در موارد گوناگون در تصحیح متن کمک می کرد. در برگرداندن «ایران، پل فیروزه» به فارسی نه تنها من را یاری کرد؛ بلکه به علت سلیقه بسیار والایی که در چاپ کتاب داشت، دعوت من را پذیرفت که به ایتالیا برود و مستقیما بر چاپ فارسی آن نظارت کند. نتیجه زحمات او که تعمق در فرهنگ ایران و ادب فارسی را توام با ذوق فوق العاده هنری نشان می دهد، در تمام صفحات این کتاب نمایان است. بعد از انقلاب روزی از چین با من تماس گرفت و معلوم شد که رایزن فرهنگی ما در آن دیار شده است. از دوستان چینی شنیدم چقدر دکتر بختیار در دوران ماموریت خود به شناخت فرهنگ ایران در چین خدمت کرد. درگذشت او برای این حقیر بسیار دردناک بود؛ مانند از دست دادن فرزندی. او یکی از برجسته ترین و خوش ذوق ترین دانشمندان عصر خود بود. روحش شاد باد.