نمی توانم بدون تکیه بر پای راستم بایستم. گرما و خستگی، کار خودش را کرده است. چنین لحظه هایی است که به عجز خودم در برابر غول ام اس، یواشکی اعتراف می کنم. «سه هفته دیگه، سر بزن!...». ادامه حرف هایش را نمی شنوم. دست راستم ناخودآگاه بالامی رود و تکیه گاه پیشانی ام می شود. دیگر کامل به میز خانم محترم میان سالی تکیه کردم که قرار بود بعد از دو هفته دوندگی، نوید داشتن دفترچه بیمه جدید را به من بدهد، اما حالااز سه هفته دیگر خبر می دهد. صورتم خیس می شود. «خانمم گریه نکن. با این کار فقط، هم اعصاب خودت و هم ما را خرد می کنی...». از ضرورت تزریق هفتگی می گویم و گرانی داروی ایرانی. «مگه بیماری ات چیه؟» پاسخ