اگر بپذیریم که شعر وقتی شعر است که راه پیدا کند میان مردم، وقتی شعر است که از زبان و دل مردم برخاسته باشد، آن وقت باید قبول کنیم که دفتر «هوای تازه» به آنچه در پی آن بوده رسیده است.

هیوا مسیح به ناخودآگاه گفتاری مردم ایران در طول تاریخ زبانی و حافظه قومی شان نزدیک شده است. توانسته است به ناخودآگاه جمعی ملتی نزدیک شود که سال های سال فرهنگ شفاهی شان غنی تر از فرهنگ مکتوب بوده است. این ملت توانسته با تکیه به همین فرهنگ بخش مهمی از آگاهی خود را حفظ کند. هیوا مسیح در این دفتر تاریخ را مدنظر قرار داده است. تاریخ نه به معنای زمان پشت سر گذاشته که زمان مربوط به اکنون و حال و جاری در همین روزگار.