«عجب شانسی داریم ما! بعد از یه عمر به صرافت سفر افتادیم اونم این فیلم رو گذاشتن! چقدر طول میکشه! تا کی باید تحملش کنیم! اون دفعه هم که رفتیم سفر از همین فیلم مسخره ها گذاشتن! شده جریان هرچی سنگه ماله پای لنگه! و...» اینها غر و لندهایی است که معمولامردم با روشن شدن مانیتور پخش فیلم در سفرهای بین شهری می کنند.

فیلم هایی که معلوم نیست با چه شاخصه یا نظارتی خریداری و اکران می شوند! فیلم های بی محتوایی که بعضا مخاطب مجبور است خودشان یا صدایشان را چند ساعت تحمل کند. قطعا هیچ کس انتظار ندارد در چنین سفرهایی که مردم مشغول تماشای جاده، پرندگان مهاجر در آسمان، کوه و... هستند فیلم های برگزیده ایرانی در اسکار یا کن اکران شود، اما بد نیست در انتخاب این فیلم ها غیر از سرگرم کردن مردم به فکر دادن پیام های ارزشمند به آنها هم باشیم.