امروزه اندیشه نوع بشر کاملامتفاوت با اندیشه عصر سبوع است. عصر سبوع برابر با عصر وحشیگری، فاشیسم، هیتلریسم و دیکتاتوریسم بود. عصری که رسانه ها مردم را به عنوان ابژه (اشیا) می دیدند و بر این باور بودند که با برقراری رابطه ای عمدی و یکسویه باید مسیر، اندیشه و نوع خواست و نیاز مخاطب را تعیین کرد. لذا اندیشه غالب این بود که «اکثر الناس لایعقلون» بیشتر مردم نمی دانند و اندیشه نمی کنند.

رسانه های ابژه اندیش، انسان ها را به عنوان سوژه های شناسا تلقی نمی کردند بلکه آنها را موجودات منفعلی می دانستند که باید جابه جا شوند. عصر دیگری هم با عنوان عصر«بلع» وجود داشت که آن نیز با توسعه رسانه ها تمام شد.