هر سال نزدیک عید بازار سررسید داغ می شود و شرکت ها و نهادها و دستگاه های عمومی و بانک ها گاه از بودجه های عمومی و گاه از بودجه های شرکت ها سررسید چاپ می کنند و آنها را مزین به آرم های درشت، این طرف و آن طرف می فرستند. گاهی برای یک نفر بسته به اهمیتش 20- 10 سررسید می رسد و نمی داند چه کار کند؟ من خودم با اینکه آدم مهمی نیستم، به خاطر همکاری با چند ناشر و موسسه در طول سال سررسیدهایی دریافت می کنم که از بس خوش دست و خوبند، چندتایی شان را حیفم می آید به این و آن بدهم و فکر می کنم در طول سال از آنها استفاده کنم، اما مدتی که از سال جدید می گذرد، ما می مانیم و سررسیدهایی که استفاده نکرده ایم و دور ریختنشان هم اسراف است. حالااین از سررسید، شما هر بخش دیگری را نگاه کنید از این جنس رفتار را می بینید. مثلا سری به رستوران ها بزنید و ببینید در هر وعده چقدر غذا دور ریخته می شود، در حالی که آدم هایی در همین سرزمین گرسنه سر بر بالین می گذارند. من هر وقت که در رستوران غذای اضافه را به جای اینکه اجازه بدهم دور بریزند، توی ظرف می ریزم، نگاه سنگین و تمسخرآمیز مردم را هم حس می کنم. این نوع رفتار با منابع و غذا و... در اینجا یک رویه عمومی است و در شرایطی که این منابع نایاب و گران و تمام شدنی اند، هر نوع تغییری در این رویه، کاری است درست و باید از آن حمایت کرد. امکان استفاده از سررسیدها به جای دفترچه مشق مدرسه، ایده ای خوب است که به نظرم حتی می شود فارغ از بحث های خیریه ای، از طریق مدارس و آموزش و پرورش در همه شهرها امکانش را فراهم کرد. آنچه این فراخوان انجام می دهد، در واقع کار نیکویی است مضاعف که علاوه بر مصرف بهینه منابع، آن را به طرف کمک به دانش آموزان محروم نیز سوق می دهد.

جشن «سررسیدهای سفید» با هدف تامین بخشی از نیاز کودکان منطقه سیستان وبلوچستان به نوشت افزار، فردا در بوستان طالقانی تهران به همت فعالان فرهنگی برگزار می شود.