چه بخواهیم و چه نخواهیم، باید ابراهیم پشت کوهی را شاخص تئاتر جنوب ایران دانست و این شاخص بودن برآمده از آن چیزی است که او روی صحنه اجرا می کند. پیش از رسیدن به این شاخصه ها باید این باب را گشود که چه چیز پشت کوهی را نماینده نسلی از هنرمندان جنوب کشور می کند. کافی است نگاهی گذرا به آثار به نمایش درآمده در سالن های تئاتر تهران در پنج سال اخیر بیندازیم تا دریابیم که به جز تک کارهایی از شیراز و کرمان – که نمی توان آنها را جنوب ایران نامید – خبری از خوزستانی ها و بوشهری ها و هرمزگانی ها نبوده و نیست. در این وانفسا، پشت کوهی به واسطه همت شخصی اش، در فصل های مختلف تئاتری کشور، در سالن های متفاوت تهران،