این اعتراف شاید چندان شخصی نباشد. اینکه هنوز برای خودم نیز معلوم نیست چرا اغلب به هنگام مواجه با تاریخ خوانی یا تاریخ نویسی انگار هراسی تاریخی را هم بردوش می کشم.

هراس از اینکه در هنگام نوشتن از عرصه تاریخ نویسی به ورطه کابوس نویسی بیفتم و ناگهان در جدال سه گانه زمانبندی افعال (گذشته، حال، آینده) یا فکر پیچیده در فضای «تو»، «تاریخ» و «قلم» گم شوم و سرانجام هم «سیاهه نویسی»ام به پایان نرسد. اما شاید این بار بتوانم حواسم را شش دانگ جمع کنم و حکایت این سنگ و آن قصه تلخ را روایت کنم. آن شب، یعنی چند شب پس از حادثه 30 تیر سال 1331، پیرمرد شبانه راهی «ابن بابویه» شد و بر سر مزار جانباختگان جوان