از نسل مردان تکرار نشدنی صحنه تئاتر است. یکی از معدود افرادی که نمایش ایرانی را خوب می فهمد و وقتی هم کاری روی صحنه می برد، همه چیز سر جای خودش است. سیاه روی صحنه مثل مروارید می درخشد، لبه تند و تیز نقدهایش هرچند آن قدر برنده است که می تواند بسیاری از موضوعات مطرح شده را از دم تیغ بگذارند، اما آن قدر ماهرانه بیان می شود که مخاطب در برابر آنها می خندد و از آن تاثیر هم می گیرد. داوود فتحعلی بیگی، این روزها در تالار محراب «انسانم آرزوست» را روی صحنه برده است و سطور بالاتنها گوشه ای از توصیفی است که می توان از این مرد همه فن حریف نمایش های ایرانی داشت. با او درباره نمایش تازه اش گفت وگویی کردیم.