«دیگه افتاده رو سرپایینی». راننده با لبخند درباره گرمای وحشتناکی حرف می زند که هرروز دغدغه من است. «دیشب کولر را خاموش کردیم». باشتاب، سر می چرخانم سمت خانم جوانی که کنارم نشسته است. «خدایا! اینها چی می گویند؟». حرف همدیگر را تایید می کنند. انگار جدی است و هوا آن قدر گرم نیست. شش ماه است که شب ها گرم و روزها داغ بودند. با خودم فکر می کنم؛ پس، فشار روانی و استرس، علت گرم ماندن بدن من است یا ضعف ناشی از «دل زار» و گرمای روزهای قبل ماندنی شده است؟ پاسخش دشوار است. ساعت تزریق هایم تغییر کردند و حتی روزش. خوردن داروهایم حتمی، اما بدون برنامه است؛ یعنی عوارض دارو گرما را زیادتر کرده است؟ فریاد دو