بیست وپنجم ماه ذی القعده از روزهای بسیار شریفی است که به «دحو الارض» نام گرفته است و در آن خداوند با نظر به کره زمین، به جهان خاکی حیات بخشید.

زمانی که زمین سراسر آب بود، اولین نقطه ای که از زیر آب سر بر آورد و سپس گسترش یافت، مکان کعبه مشرفه و بیت الله الحرام بود که این واقعه نشان از اهمیت این روز و این نقطه و مرکزیت آن برای جهانیان دارد.

در روز دحوا لارض، رحمت مادی و معنوی الهی از نقطه کعبه گسترش یافت و هر چند گفته می شود که زمین همان موقع هم حیات داشت، اما در این روز به کمال خود رسید.

این موضوع از نظر برخی مفسران در قرآن نیز مطرح شد و آیه 30 سوره مبارکه نازعات: والارض بعد ذلک دحاها؛ (زمین را پس از آن توسعه داد)، به این امر اشاره دارد.

اهمیت این رویداد تاریخی و تکوینی امامان معصوم را بر آن داشته تا توصیه هایی را در تکریم این روز به مسلمانان ارائه دهند.

لذا احادیث بسیاری در فضیلت و بزرگداشت این روز بزرگ از آن ذوات مقدسه وارد شده و انجام عبادات و اعمال خاص در شب و روز آن مورد تاکید قرار گرفته است.

احیای شب قبل این روز که برابر با یک سال عبادت است، روزه داشتنی که ثواب هفتاد سال عبادت را دارد، انجام غسل و به جا آوردن دو رکعت نماز و قرائت دعای ویژه این روز از جمله اعمال سفارش شده است که تفصیل آن در مفاتیح الجنان آمده است.

از امام علی(ع) روایت شده که: نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شده در بیست وپنجم ذی القعده بود.

کسی که در این روز، روزه بگیرد و شب قبل آن را به عبادت و راز و نیاز بایستد، عبادت صد سال را که روزش را روزه و شبش را عبادت کرده باشد، خواهد داشت.