مجلس، مدرسه نیست که از اعضایش بخواهیم عین اطفال دبستان منظم و بی سرو صدا بیایند، دست به سینه بنشینند، حرف گوش بدهند و با معدل بیست دوره خود را – به خوبی و خوشی- تمام کنند و بروند. مجلس پادگان نیست که دیسیپلینی سفت و سخت بر آن حکمفرما باشد و همه جز اطاعت امر حرف دیگری نزنند و کار دیگری نکنند. مجلس، اداره هم نیست که کارمندانی مطیع و آداب دان، مطابق سلسله مراتب اداری در آن کار کنند و به فکر اضافه کار و ارتقای رتبه و پیشرفت در چارت سازمانی باشند... اگرچه مجلس هم دیسیپلین می خواهد و هم نظم و هم آداب دانی، اما چیزی که مجلس را جلو می برد و مثل نیروی محرکه کار مجلس را پیش می برد فراتر از اینهاست. اتفاقا