تماشای مسابقه فوتبال در ورزشگاه خیلی جذاب است، اما به شرط ها و شروط ها:

با تماشاگران تیم مقابل کاری نداشته باشید. به آنها ته دیگ نشان ندهید، روزی تیم شما هم ته لیگ بوده است. به همدیگر با انگشت عدد شش و چهار نشان ندهید. به آخرین تاریخ قهرمانی تیم های همدیگر کاری نداشته باشید.

هر چه دم دستتان می رسد به طرف زمین مسابقه و ورزشکاران پرتاب نکنید. حداقل به ورزشکاران خودی رحم کنید. هر قدر چیزی که پرتاب می کنید، بزرگ تر باشد نشانه زور بازو و غیرت بیشتر شما نسبت به تیمتان نیست. به تماشاگران بغل دستی خود رحم کنید. اگر توانستید تماشاگر بغل دستی تان را که جثه کوچک تری دارد، به زمین مسابقه پرتاب نکنید. بازیکنان گناه دارند، این بازی قطعا آخرین بازی آنها نیست. آنها به سر و صورت خودشان برای بازی های بعدی نیاز دارند. اگر بازیکنی به تیم حریف پیوسته حتما پول لازم بوده، فوتبال شغل آن بندگان خداست.

داور و بازیکنان حریف و حتی مربی و بازیکنان خودی را در صورت کم کاری مورد عنایت قرار ندهید. شیر سماور، اگزوز خاور، توپ، تانگ، فشفشه و همچنین لنگ و لیف از ابزارهایی هستند که در جاهای دیگر بجز زمین فوتبال هم کارایی دارند و اتفاقا اشیای باآبرو و محترمی محسوب می شوند.

اگر فرصتی دست داد، به داخل زمین بازی هجوم نبرید. تور دروازه را پاره نکنید. با بازیکن حریف درگیر نشوید. به داور لگد نزنید. برای شهرت راه های کم خطرتری هم وجود دارد.

آشغال نریزید. درست است که ورزشگاه شهر شما نیست، ولی این دلیل نمی شود.

داد نزنید. اگر به حنجره خودتان رحم نمی کنید، به پرده گوش اطرافیان رحم کنید، به دیوار صوتی رحم کنید. به لایه ازن رحم کنید.

اگر آدم متشخصی را در ورزشگاه دیدید، مسخره اش نکنید. کاری نکنید که آخرین بارش باشد به ورزشگاه می آید. به او نگویید: آق معلم یا آق مهندس، النگوهات نشکنه. بگذارید چند تا آدم متشخص هم به ورزشگاه بیایند، جای شما را تنگ نمی کنند، مطمئن باشید.

قبل و بعد از بازی تمام اموال عمومی و خصوصی را نیست و نابود نکنید. مغازه ها، دستشویی ها، اتوبوس های شرکت واحد و مترو یک بار مصرف نیستند و فقط برای یک مسابقه فوتبال ساخته نشده اند. خودتان را قبل از رسیدن به خانه، روی دیگران تخلیه نکنید. در هر باخت تیم شما، همه مردم شهر مقصر نیستند، مشکلاتتان را با مربی تیم حل کنید.