بازی تیم ملی مقابل قطر یک بار دیگر یادمان انداخت در گرداب خودبرتربینی دست وپا می زنیم و غم انگیز اینکه به جای مقابله با آن، به آن دامن می زنیم. قبل از شروع بازی، صداوسیما مثل همیشه با بزرگ نمایی یک دیدار ملی مقابل یک تیم عرب زبان، آتش خصومت را روشن کرد. تاکید روی ملیت بازیکن های قطری از طرف سرمربی تیم ملی و صداوسیما، به مهم ترین نکته بازی تبدیل شد. اینکه بازیکن هایی که اکثرا از کشورهای جنگ زده و فقیر به قطر پناه برده اند و آنجا به «شغل» خوبی رسیده اند که در کشورهایشان به آن نمی رسیدند، برای صداوسیما و ارکان فوتبال ایران مسئله ای عجیب و «زشت» است. قوانین شفاف و کاملامثبت فیفا در این زمینه به کشورها و بازیکن ها این اجازه را می دهد تا از قابلیت هایی هم برای پیشرفت فوتبال و ساختن زندگی بهتر استفاده کنند، اما تفکر غیرمدرنی که اینجا نهادینه شده، حضور یک بازیکن کیپ وردی در تیم ملی قطر را ساختن «تیم منتخب جهان» می داند. صداوسیما و کارلوس کی روش، قبل از بازی آن قدر بر طبل «تیم چندملیتی» کوبیدند که همه باورشان شد یک کشور ثروتمند، اجازه ندارد از مردمی که به آنها امکانات داده در تیم ملی فوتبالش استفاده کند. این رفتار نادرست ارکان فوتبال و صداوسیما، زمانی نمود پیدا کرد که قوچان نژاد از اشتباه دروازه بان قطر استفاده کرد و گل اول ایران را زد. قربانی های پروپاگاندای کی روش، انگار که در جنگ آخرالزمانی پیروز شده اند، داخل زمین ریختند. نکونام، مربی جوان ایران، به نیمکت تیمی که تا آن لحظه 90 دقیقه جوانمردانه مقابل ایران بازی کرده بود توهین کرد. توهینی که اگر با محرومیت روبه رو شود کاملامنصفانه است. رفتار زشت نکونام، سوگلی کی روش، بازی خوبی را که می توانست با یک پیروزی دراماتیک مقابل 78 هزار تماشاچی خاطره انگیز شود، به شبی تلخ برای فوتبال ایران تبدیل کرد. سرمربی تیم ملی که قبل و بعد از بازی با کمک رسانه های علاقه مندش موفق شد ضعف های مدیریتی اش را کاملامخفی کند، باید پاسخ گوی رفتارهای نامناسب نیمکتش باشد. تلویزیون ملی ایران هم بعد از بازی، دست از رفتارهای غیرمنصفانه اش علیه قطر برنداشت و با تاکید ده ها باره روی نژاد و ملیت بازیکنان قطر، ثابت کرد این قابلیت را دارد تا از یک بازی ملی بین المللی، بستری برای پرداختن به غرض ورزی های ریز و درشت فوتبالی و غیرفوتبالی بسازد.