پوست رها کن چو مار، سر تو بر آور ز یار/ مغز نداری مگر؟ تا کی از این پوست، پوست؟ (مولانا)

رسیدن از «پرسش» به «وجود» یا از «کاوش» به «علم محسوس»، حرکت از «چیستی به سمت هستی» به شمار می آید. سینما نیز، تاکنون کاری جز این نداشته است. سینما، قائم به فیلم نامه است و می کوشد تا درباره پدیده ای- در قالب داستان- ابتدا «پرسش» کند و تا پایان فیلم، ما را به «پاسخ های» آن- به نوعی- آشنا کند و سرانجام ما به «وجود» و «وجه هستی شناسانه» خود، پی ببریم. اما کمترکسانی داشته ایم در سینما-مانند عباس کیارستمی- که این مسیر را برعکس بپیمایند؛ حرکت از «هستی» به سمت «چیستی» که درعین سادگی، دشوار است.