گاهی فکر می کنم این همه تلاش برای سر پا نگه داشتن نمایش سیاه بازی، چه سودی دارد وقتی که دورانش سپری شده و با انواع حمایت ها به مثابه چوب زیر بغل نمی توان این سبک نمایشی را زنده نگه داشت؟ وقتی در سی ام فروردین 1392 سعدی افشار یکی از نام دار ترین و از جهاتی بهترین بازیگر نقش سیاه درگذشت، در مراسم تودیع اش که در محوطه تالار وحدت برگزار شد، تعداد مشایعت کنندگان از 20، 30 نفر تجاوز نمی کرد، این باور در من تقویت شد که این یعنی یک پایان تراژیک برای نوعی از نمایش سنتی که بدیل های امروزی اش همچون نمایش های طنز شبانه تلویزیونی و فیلم های شبه کمدی ای که فقط محل عرضه شان سوپرمارکت هاست که همراه با تخم مرغ