بوی خون می دهد، اما نه، این گونه نباید گفت، اینجا عطر ایستادگی به مشام می رسد. عطری که هر لحظه یاد و خاطره افرادی را تداعی می کند که در برابر تاریکی، با صفی از روشنی، تاریکی را تا عمق حافظه تاریخ پس زدند. اینجا ساعت به وقت صفر می ایستد و در برابر عظمت مردمانش با احترامی نظامی، ثانیه ها را نظاره گر حماسه ای سترگ می کند. اینجا باید ایستاد و گفت می توان جنگید و زنده ماند! بله اینجا کوبانی است. از هر کوچه ای که می گذرید احساس می کنید خون دختر یا پسری در کف آن، فریاد مقاومت زندگی را سر می دهد. انگار نه انگار تا یک سال واندی پیش، نبردی سرنوشت ساز و تاریخی در جریان بود تا معمای شکست ناپذیری داعش را براندازد و آغازی شود بر افول این غده سرطانی رشد کرده در بطن سرزمین های رنج دیده سوریه و عراق.