15 سال پیش نگارنده به رئیس وقت دیوان محاسبات و بالاترین مقام مسئول نظارتی در سازمان حسابرسی، عضو منتخب هیئت وزیران در هیئت عالی نظارت بر سازمان حسابرسی که دلواپس انسداد و توقیف ذخایر ارزی در خارج از کشور بود، چنین نوشت(1):با توجه به تصویب قطعنامه شماره 1373 شورای امنیت سازمان ملل متحد و نفوذ سنتی، اراده های آمریکایی و انگلیسی بر این شورا و تهدید علنی به جنگ مالی، با کشورهای غیرهمسو با سیاست های آمریکایی، ادامه حفظ و نگهداری مبلغ 8/7 میلیارد دلار از ذخایر ارزی کشور در بانک های انگلیس و بیش از 10 میلیارد دلار از اندوخته ها و ذخایر بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران در سایر بانک های اروپایی و تحت سلطه آمریکا، در شرایط فعلی به صلاح و مصلحت مالیه عمومی کشور نیست.