حقیقت همان چیزی بود که کی روش گفت: «ما از شکست مقابل قطر گریختیم و با خوش شانسی به 3 امتیاز رسیدیم». تیم ملی در اولین روز از راه سخت خود برای صعود به جام جهانی، عذاب بسیاری کشید. ناهماهنگ بودیم و از نظر روانی برای ورود به چنین تورنمنتی ناآماده. مشخص نیست این چه ویروسی است که در بازی های خانگی در برابر صدهزار تماشاگر آزادی به جان بازیکنان ما می افتد.

همه این مشکلات را پذیرفتیم به این دلیل که روز اول است و قاعده بازی اول و مشکلاتش باید شامل حال ما هم بشود. به هر حال چند ساعت قبل از بازی ایران، شکست ژاپن را در خانه دیده بودیم، اما با همه این مسائل، اتفاقاتی که در پایان نیمه اول و بعد از گل اول بازی افتاد، با هیچ برهانی توجیه نمی شود. نیمکت ما آرامش روانی نداشت و هرگز به این فکر نکرد که با حرکات احساسی نیمکت نشینان، جمعیت چندده هزار نفری آزادی چگونه تحریک می شود. ما میزبان تورنمنتی بودیم که فیفا آن را برگزار می کرد و نشان داده با کسی شوخی ندارد.

بعد از بلواهای دقیقه 94، همه نگران داور سریلانکایی بودند. او که در اندازه این بازی نبود و شانس آوردیم که سوت پایان بازی را زد وگرنه اختیار به دست فیفا و AFC می افتاد که می دانیم رابطه شان با قطر به مراتب بهتر از ماست. 90 دقیقه عذاب کشیدیم، با دیدن حاشیه ها و دعواها نگران شدیم و حرص خوردیم، اما بدون تردید همه فوتبالدوستان ایرانی بر این باورند که 3 امتیاز این بازی سخت و حساس از همه چیز مهم تر بود که خوشبختانه به دست آوردیم و خوشبختی را در پایان 100 دقیقه به دست آوردیم. 3 امتیاز اول را با وجود بازی پر از نقص به دست آوردیم، اما 9 بازی ترسناک دیگر وجود دارد که باید برای آنها برنامه داشته باشیم. شاید خدا به اندازه ای که در این بازی هوایمان را داشت، در آن 9 دیدار به ما لطف نکند.