سیل، توفان، زلزله یا هر بلای طبیعی دیگر وقتی بیاید، کاری به خوب و بد ندارد؛ بر سر همه آوار می شود؛ هم بر سر کسانی که از پیش به فکر چاره بودند و هم کسانی که امروز را به فردا انداختند و با خود گفتند چو فردا آید فکر فردا کنیم.

توفان دیروز استان های مازندران و گلستان نشان داد، «فردا» بی خبر و ناگهانی از راه می رسد و خوش خیالان را غافلگیر می کند. در میان خسارات خرد و کلان خانه ها و ساختمان ها و خیابان ها، تخریب یک خانه موزه، نکته ای تکراری را به ما گوشزد می کند که اگر باز مثل گذشته آن را پشت گوش بیندازیم شاید در آینده شاهد خسارتی جبران ناپذیر باشیم.

آن طور که ایسنا گزارش می کند، توفان دیروز آسیب فراوانی به خانه موزه بانو مکرمه قنبری در شهرستان بابل وارد کرده، طوری که سقف این خانه موزه تا صد متر جابه جا شده است. این خانه موزه که در روستای دریکنده بابل واقع شده و توسط سازمان میراث فرهنگی به ثبت رسیده، متعلق به بانوی خودآموخته ای است که امروز نقاشی هایش شهرت جهانی دارد. مکرمه قنبری در 67 سالگی نقاشی را شروع کرد و پس از آن نمایشگاه های متعددی از او در سراسر جهان برپا شد. او سال 1384 درگذشت. حالانقاشی های این موزه در معرض آبگرفتگی قرار دارد و ظاهرا دیروز از هیچ امداد و کمکی برای رسیدگی به این وضعیت خبری نبود. خسارات وارده بر این خانه موزه بار دیگر از بی توجهی به مقاوم سازی بناهای تاریخی و فرهنگی ازجمله موزه های ما در برابر حوادث طبیعی حکایت می کند. چیزی که اوایل امسال نیز با جاری شدن سیل در شهرهای شمالی استان خوزستان شاهدش بودیم. اگر از همین امروز به فکر مقاوم سازی این بناها نباشیم شاید فردا خیلی دیر باشد؛ بناهایی که جزو میراث فرهنگی تکرار نشدنی این کشور به شمار می آیند.