راننده تا راه می افتد با دست به سمت مغازه ای اشاره می کند و می گوید: «اینجا را می بینی؟ من20 سال پیش می آمدم تجریش و فرنی داغ می خوردم و هر بار که از اینجا رد می شدم، با دیدن این مغازه و اینکه شکل و شمایلش تغییر نکرده، حالم خوب می شد. حداقل یک جای این شهر بی درو پیکر مانده بود که هنوز شکل قدیمش را داشت و می شد با دیدنش فکر کنم که هنوز جوان هستم!» سرم را می چرخانم به سمت دستش تا مغازه را ببینم. یک آبمیوه فروشی معمولی است و تقریبا اثری از چیزی که آقای راننده می گوید نیست. «تا همین چند وقت پیش، سردر و نوشته های روی شیشه هایش هنوز همان بود. اما حالاسردر همه مغازه ها را یک شکل کرده اند.» راست می