آثار تاریخی، اگرچه قرار نیست در آنها دخل و تصرف شود و آماج تصرفات افراد و دولت ها قرار گیرند اما از طرفی هم نباید تبدیل به مکانی متروکه شوند؛ چه اینکه درصورت متروکه شدن نه بازدیدی از آنها صورت خواهد گرفت و نه علاقه مندان (به ویژه در بخش غیردولتی) تمایل به سرمایه گذاری در خصوص احیای آنها خواهند داشت. اماکن تاریخی و فرهنگی ایران، مطابق با یک دیدگاه بیش از یک میلیون مورد است و با توجه به پراکندگی زایدالوصف، امکان مداخله سازمان میراث فرهنگی در همگی آنان به طور مستمر ضعیف خواهد بود. از این رو در بسیاری از اماکن تاریخی، دولت نه تنها اجازه سرمایه گذاری را می دهد بلکه سرمایه گذار می تواند به درآمد قابل توجهی نیز از قبل آن دست یابد. با این وصف، هم مکان تاریخی و هم بخش خصوصی هر دو به منفعت می رسند.