از عضویت یک ایرانی در چنین سمتی نباید به سادگی گذشت، چرا که نیاز به روابط سیاسی زیادی دارد که رسول خادم به تنهایی آن را انجام داد. خادم با موفقیت در انتخابات هیات رییسه اتحادیه جهانی کشتی و تحقق این موضوع مهم در واقع از دیپلماسی ورزش دفاع کرد و همچنین روش راهیابی به چنین جایگاهی را یادآوری کرد که با دیپلماسی و رابطه قوی بین کشورها می توان به چنین موفقیتی رسید. در جایی که برخی از کشورها از جمله روسیه و امریکا با حضور او در هیات رییسه اتحادیه جهانی مخالف بودند اما خادم با جلب نظر کشورهای مستقل توانست حضور خودش را در اتحادیه جهانی قطعی کند.

رییس فدراسیون کشتی برای این موفقیت بیش از دو سال تلاش شبانه روزی انجام داد و با اعزام نمایندگان به کشورهای مختلف و حضور نمایندگان بسیاری از کشورها در ایران و توجیه آنها برای پذیرش وی در این پست مهم به این جایگاه رسید که بسیار مهم و ارزشمند است. همه دولتمردان باید از این موفقیت به دست آمده با همه وجود دفاع کنند تا نفوذ لازم سیاستگذاری در اتحادیه جهانی کشتی وجود داشته باشد.

این قدرت را هیچ یک از اعضای هیات رییسه اتحادیه جهانی کشتی ندارند که مقابل ناداوری ها کاری کنند اما عضو هیات رییسه می تواند به دلیل نزدیکی با «نناد لالوویچ» رییس اتحادیه جهانی کشتی ضمن هوشیار کردن وی، مانع بسیاری از اینگونه کارها شود. رسول خادم به عنوان یکی از اعضای هیات رییسه می تواند طرح هایی را بدهد که داوران ضعیف، وابسته و داورانی که تطمیع می شوند در مسابقات حضور نداشته باشند و اینکه انتظار داشته باشیم به عنوان عضو هیات رییسه در همان مسابقه کاری را انجام دهد کار غیردموکراتیک است مانند کاری که میخاییل مامیاشویلی رییس فدراسیون کشتی روسیه انجام می دهد که مورد غضب بسیاری از کشورها است. او در این پست می تواند برای مدیریت کشتی آسیا یا داوران نامزدهایی را معرفی کند که شجاع و قابل اتکا باشند.