(بدان ای سالک راه خدا!) چقدر زشت است انسانی که خود دارای هزاران عیب است از عیوب خود غفلت کند و به عیوب دیگران بپردازد تا عیوب دیگران را مانع و سرپوشی از کشف عیوب خود قرار بدهد. اگر انسان قدری در حالات و اخلاق و اعمال خود سیر کند و به اصلاح آن بپردازد، در نهایت، کارهایش اصلاح می شود و اگر خود را خالی از هرگونه عیبی بداند، نهایت جهل و نادانی اوست. و هیچ عیبی بالاتر از آن نیست که انسان عیب خود را نفهمد و از آن غافل باشد، و با آنکه مجموعه عیوب است، به عیوب دیگران بپردازد. (1)