پدرم مردی فوق العاده مذهبی بود؛ انسانی که در چارچوب زندگی می کرد، اما هیچ گاه با فعالیت های فرهنگی، هنری و حتی اجتماعی فرزندانش مخالفتی نداشت و سعی نمی کرد برای آنها چارچوبی ایجاد کند. فکر می کنم مردهای ایرانی بیشتر شبیه پدر من هستند تا تصوری که برخی قصد دارند به ما تلقین کنند.

گروه اندکی که با چاپ پوسترها و خلق شعارهایی به دنبال محدودکردن حضور زنان در جامعه هستند؛ نوعی احساس مالکیت به جنس زن دارند و انگار می خواهند به نوعی، رقیبشان را از میدان به در کنند؛ اما میزان این نوع نگاه در جامعه واقعا کم است چراکه مرد ایرانی، در برخورد با جامعه زنان، بلندنظر، بافرهنگ و محترم رفتار می کند. شاید بد نباشد که به این گروه اندک یادآور شد. در نهایت می توانند چنین پیام هایی را در محدوده خانواده خود عملی کنند، اگرچه واقعیت این است که رفتار زنان در جامعه، شبیه رفتار مردان در جامعه است؛ همان طور که آنها باید منش اجتماعی و فردی خود را طوری تنظیم کنند که به جایگاهشان به عنوان یک پدر، یک پسر یا یک شوهر لطمه وارد نشود، زنان نیز حضورشان را در جامعه، منطبق با چنین مولفه هایی تنظیم می کنند.

تمام این سال ها که من فعالیت های فرهنگی و هنری داشته ام، در بطن جامعه بوده ام و به عنوان یک زن، جایگاه خودم را ساخته و حفاظت کرده ام، در این مسیر مردان بسیاری هم بوده اند که با من در این فعالیت ها مشارکت داشته اند و آنها نیز به نوبه خود، چه در حفظ جایگاه فردی شان و چه در احترام به جایگاه من، عمل کرده اند. بنابراین فکر می کنم پیام چنین پوسترهایی به جای آنکه خطاب به زنان باشد، خطاب به مردان است و بعید می دانم که بشود نسخه ای چنین کلی را برای جامعه مردان ایرانی پیچید که حسن نظر خود را درخصوص زنان اثبات کرده اند. به رسانه ها هم پیشنهاد می کنم که به جای پرداختن به موضوعاتی از این دست که بسیار کم و نادر هستند، گاهی هم در لابه لای اخبار، زیبایی ها را ببینند، جهان پر است از زیبایی های دیده نشده یا زیبایی هایی که شاید حتی دیده شده اند، اما باید دوباره آنها را کشف کرد.