این که یک روز از تقویم سال را به روز ملی سینما اختصاص دادند، نه تنها برای من که برای همه دوستداران سینما خوشحال کننده است. در این روز به بهانه روز سینما، سینماگران از برگزیدگانشان تقدیر می کنند، بزرگداشت پیشکسوت ها را جشن می گیرند و در عین حال از دغدغه هایشان می گویند.

در سال هایی که مانند امسال برای این روز تمهیدات ویژه ای مثل نیم بها کردن بلیت سینما (یکشنبه 21 شهریور) در تمام سئانس های روز هم اندیشیده می شود که دیگر چه بهتر. چنین تمهیداتی یعنی مردم هم در این جشن ملی سهیم هستند و همه با هم خوشحالیم. خوشبختانه از ابتدای امسال ارتباط مردم با سینما خیلی گسترده شده و انگار به طور جدی سینما به سبد کالای خانواده ها وارد شده است، حتی در جمع های خصوصی هم می بینم کسانی که قبلاهیچ قرابتی با سینما نداشتند، از من راجع به فیلم های خوب روی پرده و… می پرسند که این را می توان به فال نیک گرفت. این جریان پسندیده ای است که از ابتدای امسال راه افتاده و امیدوارم ادامه پیدا کند. سینمای ایران را امروز تمام دنیا می شناسند؛ سینمایی نجیب، عمیق و حرفه ای. خوشبختانه هر سال تعدادی فیلمساز جوان وارد سینما می شوند که عمده آنها هم حرف های جدیدی برای گفتن دارند و هم زاویه نگاهشان به محیط پیرامونشان زیباست. این جوانان در کنار پیشکسوتان سینما واقعا ترکیب بی بدیلی را تشکیل داده اند که نمودش را نه تنها در اکران های داخلی که در اکران های بین المللی هم می بینیم، اما به هر حال در کنار تمام این مزایا، معایبی هم داریم. مثلااین که خیلی از فیلمسازان ما در یک دایره محدود قصه می نویسند و همین می شود که اغلب فیلم های ما شبیه هم شده اند! دیگر این که بخش بین الملل فیلم های ما ضعیف عمل می کند. البته بتازگی با تلاش برخی فیلمسازان یک سری از اکران های داخلی به خارج از مرزها هم رسیده تا حداقل ایرانی های خارج بتوانند از سینمای ایران استفاده کنند. امیدوارم بتوانیم از فیلمنامه نویسان که در واقع مهم ترین رکن یک فیلم بوده و مهم هستند بهتر حمایت کنیم؛ هم حمایت مالی و هم حمایت معنوی. به این معنا که آنها بتوانند با دغدغه مالی کمتر و با دست باز بنویسند. باشد که روز ملی سینما بهانه ای شود برای نگاه عمیق تر به مسائل سینمای ملی.