تاریخ عرصه دانش اندوزی و عبرت آموزی برای همه اقشار جامعه است. تاریخ به آینه شبیه است و کسی که به آینه نگاه می کند، هم می تواند خودش را ببیند و هم پشت سرش را. تاریخ آینه ای است که نشان می دهد ما به عنوان یک فرد، یک ملت و یک تمدن چه مسیری را طی کرده ایم که حالادر این نقطه ایستاد ه ایم. این ظرفیت عظیم علم تاریخ است که در هیچ علم دیگری نمی توان یافت. شاید بتوان با علم جامعه شناسی زندگی یک جامعه را بررسی کرد، ولی نور تاریخ تمام عرصه های زندگی را روشن می کند. ملت ایران سابقه 7000 سال تمدن دارد و برای قرن های متمادی در گستره مشخصی از جهان زیست کرده و فراز و فرودهای بسیار تجربه کرده است، اما بستر زیست او از لحاظ جغرافیایی، آب و هوایی، روحیات و خلقیات همیشه تقریبا یکسان بوده و اگر تغییراتی رخ داده، اصل و ریشه تحت تاثیر قرار نگرفته و خمیرمایه اولیه و اصلی حفظ شده است.

از این روست که به کمک تاریخ می توان با سبک زندگی این ملت در گذشته آشنا شد و ابعاد آن از جمله حکومت داری، کشورداری و جهانداری یا معیشت و زندگی اقتصادی مردم ایران را شناخت. به عبارتی تاریخ بهترین ظرفیت برای شناخت امکانات و استعدادهایمان است. کار مورخ بسیار سخت است، چراکه باید همه این تجربیات را صادقانه به نسل های بعدی منتقل کند و نیز فیلمسازی که کار تاریخی انجام می دهد، می تواند به واقعیت تاریخ نزدیک تر و جذاب تر باشد و مخاطبان بیشتری داشته باشد. فیلمساز از دانش مورخان گریزی ندارد، اما اقشار بیشتر و متعددتری را تحت پوشش قرار می دهد؛ شاید برخی به مطالعه تاریخ علاقه نداشته باشند، اما در قالب فیلم و سریال توجهشان به تاریخ جلب می شود و هرقدر این روایت تاریخی ملموس تر و نزدیک تر باشد، به همان نسبت ارتباط قوی تری برقرار می شود.

فلسفه آموزش تاریخ و لزوم پرداختن به آن خودش را اینجا نشان می دهد که بتوانیم با توجه به تجربیات گذشته و ظرفیتی که داریم و امکاناتی که در تاریخ اندوخته ایم، برای آینده برنامه ریزی کنیم. در دنیای امروز اطلاعات حرف اول را می زند و چه گنجینه ای گرانبهاتر از تاریخ که اطلاعات یک ملت را نشان می دهد و او را نسبت به زوایای زندگی اش در گذشته های نزدیک، میانه و دور آشنا می کند.